Bwlis islamaidd yn rhwystro rhyddid barn

Rwyf wedi trafod yn ddiweddar ffenomen ryfeddol, sef y ffaith bod cynifer o bobl yn credu bod anghytuno â rhywun rhywsut yr un peth ag atal eu hawl i fynegi barn. Er mwyn dangos eto pam mae hynny mor ddwl, rwyf am dynnu sylw at achos gwirioneddol o'r hawl hwnnw'n cael ei sathru dan draed. Gweler y ddwy erthygl yma hefyd.

Roedd trafodaeth am gyfraith sharia ar fin dechrau mewn darlithfa yn Queen Mary College yn Llundain, wedi'i threfnu gan y Queen Mary Atheism, Secularism and Humanism Society. Roedd digon o bobl seciwlar a mwslemaidd fel ei gilydd wedi mynychu ac fe ddichon bod bron pawb yn barod am dipyn o drafod - ac efallai, hyd yn oed, mymryn o anghytuno - cwrtais a phwyllog. Gallaf yn hawdd ddychmygu y byddai wedi bod modd cynnal y drafodaeth honno heb grybwyll y proffwyd Mohammed o gwbl, ac mae'n berffaith bosibl mai dyna beth fyddai wedi digwydd yn ddigon parchus (nid yw hyn yn bwynt pwysig iawn, ond mae'n gwneud yr hyn sy'n dilyn gymaint â hynny'n fwy gwallgof).

Yn anffodus, yng ngeiriau llywydd y gymdeithas uchod, dyma a ddigwyddodd nesaf:

"Five minutes before the talk was due to start a man burst into the room holding a camera phone and for some seconds stood filming the faces of all those in the room. He shouted ‘listen up all of you, I am recording this, I have your faces on film now, and I know where some of you live’, at that moment he aggressively pushed the phone in someone’s face and then said ‘and if I hear that anything is said against the holy Prophet Muhammad, I will hunt you down.’ He then left the room and two members of the audience applauded.

"The same man then began filming the faces of Society members in the foyer and threatening to hunt them down if anything was said about Muhammad, he added that he knew where they lived and would murder them and their families. On leaving the building, he joined a large group of men, seemingly there to support him. We were told by security to stay in the Lecture Theatre for our own safety. On arriving back in the room I became aware that the doors that opened to the outside were still open and that people were still coming in. Several eye witnesses reported that when I was in the foyer a group of men came through the open doors, causing a disruption and making it clear that the room could not be secured. Unfortunately, the lack of security in the lecture theatre meant we and the audience had to leave and a Union representative informed the security that as students’ lives had been threatened there was no way that the talk could go ahead.

"This event was supposed to be an opportunity for people of different religions and perspectives to debate, at a university that is supposed to be a beacon of free speech and debate. Only two complaints had been made to the Union prior to the event, and the majority of the Muslim students at the event were incredibly supportive of it going ahead. These threats were an aggressive assault on freedom of speech and the fact that they led to the cancellation of our talk was severely disappointing for all of the religious and non-religious students in the room who wanted to engage in debate."

Rhaid oedd gohirio'r drafodaeth oherwydd nid oedd modd sicrhau diogelwch y bobl a oedd yno.

Efallai fy mod yn unigryw yn hyn o beth, ond ers darllen am y digwyddiad yma'n gynharach heddiw rwyf wedi bod yn breuddwydio (neu'n ffantasïo) am yr hyn y buaswn i wedi hoffi ei ddweud neu ei wneud pe buaswn wedi digwydd bod yno fy hun. Rwy'n rhoi fy hun yn esgidiau pwy bynnag gafodd y camera yn eu gwyneb, ac rwy'n dychmygu syllu i mewn iddo'n bwyllog a dweud rhywbeth fel hyn: "you mean something like this? "Mohammed was just another medieval mystic and paedophile"".

Wrth gwrs, dim ond yn fy nychymyg fy hun y mae'r Dylan dewr ac arwrol yna'n bodoli. Gallaf eich sicrhau mai ymateb tebygol y Dylan go iawn fyddai llyncu poer yn ofnus a distaw, ac efallai llenwi trôns. Beth bynnag, mae'r dyn wedi hen ddangos eisoes ei fod yn boncyrs; ni fyddai'n syndod petai ganddo arf o rhyw fath wedi'i guddio'n rhywle, a chreadur digon tila ydwyf yn y bôn.

Fel y nodwyd, rhaid oedd penderfynu mai'r peth saffaf fyddai peidio trafod y pwnc o gwbl. Y pwynt trychinebus felly yw bod bwlio a chodi braw ar bobl yn gweithio. Mae'n dacteg effeithiol er diben tawelu beirniadaeth, a dyma pam mae angen gwawdio pawb sy'n ei defnyddio. Ni ddylid ildio na thawelu na rhoi unrhyw fai o gwbl ar y sawl sy'n beirniadu. Mae'n anfaddeuol felly mai ymateb cyntaf aelod o staff diogelwch y brifysgol oedd "If you will have these discussions, what do you expect?". Mae hynny'n dwyn i gof ymatebion tebyg ond rhy gyffredin o lawer yn ystod saga Salman Rushdie ym 1989 a'r cartwnau Danaidd yn 2005, gan gynnwys datganiadau o eiddo llywodraeth Prydain. Ymatebion llipa a phathetig o'r fath sy'n rhoi anogaeth i eithafwyr ddefnyddio trais a bygythiadau yn y lle cyntaf. Os mai osgoi gwylltio ac ypsétio pobl yw'r amcan, yna mae synnwyr yn dweud mai po fwyaf y mae'r bobl yna'n gwylltio ac ypsétio, po leiaf o bethau derbyniol y mae modd i bawb arall eu dweud. Mae hynny'n golygu bod gan radicaliaid crefyddol gymhelliad i fanteisio ar bob hanner-cyfle i wylltio, er mwyn sathru ar bob barn sy'n mynd yn groes. Mae gwirfoddoli i fod yn wystlon i sensitifrwydd y ffyliaid yma'n syniad uffernol.

Dyma ddangos yn gwbl glir felly ei bod yn hanfodol nad oes unrhyw syniadaeth o gwbl yn cael ei rhoi ar bedestal: rhaid pwysleisio bod pob safbwynt yn darged dilys ar gyfer beirniadaeth. Mae hyn hefyd yn tanlinellu pam mae cymaint o angen cableddu a dychanu delwedd Mohammed. Pe na bai yna bobl yn bodoli sy'n mynnu'r hawl i orfodi pawb arall i gydymffurfio â rheolau twp eu crefydd, yna iawn, o'r gorau, hwyrach fe fyddai braidd yn od a di-angen gwneud hwyl am eu credoau i'r fath raddau. Mae'r ffaith bod pobl yn gwneud pethau fel yr uchod, fodd bynnag, yn ei wneud yn angenrheidiol. Hynny yw, yr ymateb gorau i unrhyw un sy'n bygwth ein hawl i ddweud pethau yw i ddweud y pethau hynny'n uwch. Nid oes angen cytuno â'r farn er mwyn dangos cefnogaeth yn hynny o beth. Er enghraifft, petai rhywun yn cael ei rwystro rhag llosgi baner Cymru, am ba bynnag reswm, byddai hynny'n reswm da i bawb sy'n caru rhyddid mynegiant amddiffyn ei hawliau trwy losgi baneri eu hunain er mwyn gwneud pwynt, hyd yn oed os yw'r weithred yn un na fyddent yn dychmygu ei wneud am eiliad fel arall.

O'm rhan i, ni fuaswn yn gweld angen galw Mohammed yn bidoffeil oni bai fy mod wedi cael fy mhryfocio'n gyntaf; er bod y ffaith yn berffaith wir, nid yw'n berthnasol lle mae athrawiaeth islamaidd yn y cwestiwn. Ond yr egwyddor pwysig yw bod gennyf berffaith hawl i ddweud pethau o'r fath heb orfod dioddef bygythiadau. Y rheol euraidd yw hyn: nid oes gan unrhyw un yr hawl i beidio gael eu hypsétio. Os yw geiriau angharedig am Mohammed yn eich brifo, peidiwch â chymryd sylw, neu defnyddiwch eich llais eich hunain er mwyn anghytuno. Ni ddylai tawelu'r siaradwr fod yn ddewis.

Y gobaith mawr yw bod rhywun o blith y gynulleidfa'n meddu ar feddwl chwim ac wedi gallu tynnu llun o'r bastard. Mae'n hanfodol ei garcharu; nid yw bygythiadau uniongyrchol a lloerig fel yma'n dderbyniol, wrth reswm. Mae unrhyw un sy'n methu â chondemnio'r coc oen yma'n hallt yn elyn i gymdeithas waraidd.